امروز به فرداهایی می اندیشم که باید پشت سر بگذاریم؛ فرداهایی که بی رحمانه غیر قابل پیش بینی اند! این روزها و ساعت هایی که می نشینیم و فکر می کنیم، چقدر با ارزشند. حتی ارزشمند تر از آن اوقاتی که چون انسان های مسخ شده سرگرم انجام کار های روزانه ایم.

همیشه دلم می خواسته به آنها که خود را از بودنِ خویش محروم می کنند بگویم که چیزهای باارزش فراوانند؛ لحظاتی که با اعمال طوطی وارِ ما، صرف گذشته ی حسرت برانگیز می شوند، آن قدرها هم که فکر می کنیم، مهم نیستند. دوست داشته ام به آنها بیاموزم که می توان از یک ثانیه، بیشتر از تمام زندگی لذت برد؛ می شود به خاطر خودِ خودِ همین ثانیه از زندگی لذت برد؛ می شود همه ی آنچه را که زمانی از عمر خود را در حسرت داشتنش به سر برده ایم، دور ریخت؛ می شود حتی در تاریکی هم لبخند زد...

مردی در تاریکی لبخند می زد

شاید از این رو که می تواند در تاریکی ببیند

شاید از این رو که تاریکی را می بیند.

(یانیس ریتسوس)

باز راه افتاده است توی خیابان. دست های بی حسش را در جیب می کند و تا انتهای خیابان می رود. اگر می شد یک گوشه بنشیند و در خودش باشد چقدر خوب بود. اگر می شد فقط یک بار ...

مردم از کنارش می گذرند؛ تنهایی یا چند نفری. دلش می خواهد درِ گوش همه شان بزند، با آن خنده ها و اداهای مضحکشان. تک تک شان را می شناسد، حتی آنهایی را که هرگز ندیده. بدون استثنا بوی تعفن می دهند؛ بوی تند زندگی. یک دنیا پر از آدم های کج و معوج، و دست هایی که احمقانه یکدیگر را چسبیده اند؛ انگشت ها در هم گره خورده و شانه به شانه قدم برمی دارند. که چه شود؟ در این دنیای شلوغ و با این همه بدبختی، چه کسی به فکر می افتد که آنها را از هم جدا کند؟ مردم دیگر از خودشان هم متنفر شده اند.

حالش دارد به هم می خورد. می نشیند لب جوی و چند تا عق می زند. شیرِ آبی آن نزدیکی ها نیست. بلند می شود و در میان نگاه های گنگ چند نفر دنبال آب می گردد. دو سه قطره هم می تواند حالش را جا آورد. اما همان را هم نمی یابد. بی خیالِ آب می شود و باز در خودش فرو می رود.

دستش به چیزی می خورد. انگار چند تایی پسته تهِ جیبش باقی مانده. از هیچی بهتر است. زنی، بچه در بغل، بی اعتنا تنه ای به او می زند و رد می شود. این ها حواسشان کجاست؟ آنقدر عجله دارند که گاهی حتی به خودشان هم تنه می زنند.

پسته اش تمام شده. نگاهش بی هدف به اطراف می گردد. شاید هنوز در پی آب است. اما اگر آب هم ببیند، نمی تواند بایستد. دست خودش نیست. همه که مثل او هر دو پایشان در زندگی نمی لنگد. همه که دور تا دورشان را هوای سنگین و نگاه های خصمانه پر نکرده. شده مثل ماشینی که ترمزش از کار افتاده؛ ...اولش که آرام و بی صدا باشی کسی کاری به کارت ندارد. همه دوستت دارند. اما تا می آیی سرعت بگیری، زمین و زمان دست به دست هم می دهند تا آخرش با سر بروی توی دیوار. ماشین بیچاره! ... اما او که حتی دنده و کمک هم ندارد!... خنده اش می گیرد. با خود می گوید:

« بی خیالِ جاده، ... آخه من جوونم! »

می گویند تبر شکوفه داده است.

می گویند نامی برای آنجا نگذاشته اند.

می گویند قرصی نان، یک اعدامی را شفا می بخشد

نانی که زنش برایش پخته.

می گویند زندگی را

آخرین پناهگاه نام نهاده اند.

(پل سلان)

ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد اثر پائولو کوئلیو ترجمه آرش حجازی

... ورونیکا لحظه ای از نواختن دست کشید و به مری در باغ نگاه کرد. در آن هوای سرد شبانه فقط یک روپوش نازک پوشیده بود؛ مگر می خواست بمیرد؟

ــ نه، من کسی بودم که می خواست بمیرد.

به سراغ پیانو بازگشت. در آخرین روزهای زندگی اش سرانجام رؤیای عظیمش را درک کرده بود: نواختن با قلب و روح، تا هر وقت که می خواست و تا هر کجا که روحش او را می برد. برایش مهم نبود که تنها شنونده اش یک جوان اسکیزوفرنیک است، به نظر می رسید او این موسیقی را درک می کند، و فقط همین مهم بود.

شب از ظلمت تهی می گردد

شاخه های فولاد

بازوان عابران را می خراشد

تنها دودکش های غریبه

آزاد و رها در خیابان پرسه می زنند

خیابان ها

معبر بی قراری مایند

و ستارگانِ بخت ما در جوی خیابان فرو می افتند.

ششمین دوره‌ی جایزه‌ی داستان‌نویسی صادق هدایت توسط دفتر هدایت و سایت سخن برگزار می‌شود. شرایط شرکت در این رقابت ادبی به شرح زیر است:

شرایط شرکت در مسابقه:

هر نویسنده می‌تواند تنها یک داستان کوتاه منتشر نشده‌ی خود را برای شرکت در مسابقه ارسال کند.

« چنین است که جهان از حرکت باز می ایستد تا گوش فرادهد و خداوند نیز در آسمان مسرور است، چرا که خوبترین همواره به بهای دردی جانکاه به دست می آید... یا لااقل افسانه چنین می گوید. »

با یک کوله بار گرما
[عناوین آرشیوشده]