به خاطر هر چه زندگی نامیده ایم.

نویسنده: طاهره

سه شنبه 86/5/9 ساعت 11:25 عصر

هیچ گاه آن طور که می خواهیم پیش نمی رود. چیزی لازم است که ما نداریم؛ هیچ وقت نداشته ایم آن هم درست وقتی که بیش از همیشه به آن احتیاج داریم.

زندگی باید مثل رفتن کنار دریاچه ای صاف و زلال باشد؛ باید بشود خود را در آن دید. باید بشود با انگشت اشاره ای در آن موج پدید آورد و غلتیدن برگ های خشک را روی آن تماشا کرد.

اما این جا ، این زندگی نیست. هرگز نبوده. کسی نتوانسته آن را پیدا کند. می توانیم نگاهش کنیم، از پشت آینه به ما چشمک می زند. ولی هیچ گاه نمی توانیم آن را لمس کنیم. هیچ گاه نخواهیم توانست معنای زندگی را بچشیم. دور نیست، دست نایافتنی است، درست مانند آسمان.

نظرات دیگران ( )

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

با یک کوله بار گرما
[عناوین آرشیوشده]

ارتباط با من

درباره من

طاهره
امروز برای زندگی، برای خویشتن می نویسم. خواستم بودن را احساس کنم، و حس آرامش بخش لذت بردن از زندگی را. و امیدِ بی پروایی و نشاط آن طرف پنجره ایستاده بود، تا آن که لغزید و در وجودم محو گشت، و حالا می توانم لمسش کنم و برایش بنویسم.

لوگوی وبلاگ